خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)،منطقه ایلام

علی مزامیر- روزنامه‌نگار

عصر گرم یکی از روزهای پایانی شهریورماه مشغول عوض کردن کانال‌های تلویزیون بودم، اخبار شبکه تهران برای لحظاتی توجه‌ام را جلب کرد. گوینده گفت: به گزارش همکارم از نشست امروز شورای شهر (تهران) توجه کنید. در ابتدای این گزارش دو تن از اعضاء نطق پیش از دستور ایراد کردند، یکی از نطق‌ها در خصوص طرح در دست بررسی انتخاب شهردار شهرهای با جمعیت بیش از 200 هزار نفر توسط مردم بود. عضو شورای شهر تهران در حال نقد این طرح بود، انصافاً هم نقد خوبی داشت، بدون تپق و لکنت سخن می‌گفت و به موضوع اشراف کافی داشت انگار یک مقاله درست و درمان نوشته باشد. پس از آن دو معاون وزیر که به جلسه دعوت شده بودند در بحث‌ها به اظهار نظر پرداختند، سپس نوبت به مهمانان شورا رسید : «اعضای شورای مشورتی دوبی». آنها هم میکروفن به دست و با مترجم سخن گفتند. جلسه فقط به همین بحث‌های کلان و مشورتی ختم نشد و موضوع دیگری هم داشت : بررسی هجوم پشه‌های سفید درختی به مناطقی از شهر تهران. برای لحظه‌ای گمان کردم شورای شهر تهران سریع توپ پشه‌های سفید را به زمین بهداشت و درمان و محیط زیست بیندازد اما گمانم غلط از آب درآمد! "قدرت‌اله حافظی" یکی از اعضای شورا با ارائه گزارشی مفید از چگونگی هجوم این پشه‌ها به تهران و اینکه آسیبی به شهروندان نمی‌رسانند از نحوه مواجهه با آنها گفت و قول دفع این حشرات را هم داد...

الحق که نشست شورای شهر تهران در سطح یک پارلمان کارآمد استانی برگزار شد، شورایی برآمده از رای مردم که بر اداره شهر بیش از دیگر نهادها تاثیر دارد، نظارت می‌کند و با حساسیت بیشتری نسبت به شورای استان‌های دیگر کشور،  قانون تصویب می‌کند، هر چند خیلی از صاحب‌نظران ترکیب شورا و قوانین اجرایی آن را مطلوب تلقی نمی‌کنند و ایرادهایی به آن وارد می‌دانند.

نشست‌های شورای تهران در سطح بالایی برگزار می‌شود ، در واقع این اعضای شورا هستند که با وجود محدودیت‌های قانونی و مناسبات سیاسی و اجتماعی تاثیرگذار، مردم را در اداره و مدیریت شهر سهیم می‌کنند، توانمندی این شورا به همه ثابت می‌کند که انتخاب و استیضاح شهردار و یا احیاناً درخواست‌های پی در پی غیرقانونی از وی، تنها کارکرد این نهاد مدنی نیست.

حال، این پارلمان استانی (تهران) را با شورایی مثل شورای شهر ایلام مقایسه کنید! نخستین واکنش و پاسخ مخاطب به این قیاس، مع الفارق بودن آن است اما این قیاس برای شناختن خود، نحوه انتخاب ایلامی‌ها، نحوه اداره شورا، انتخاب رئیس شورا و فهم اعضاء از کارکرد و وظایف این نهاد ضروری است. چه مسئله‌ای مهم‌تر از اینکه بدانیم بازی کهنه و بی‌ثمر ایلامی‌ها در هنگامه انتخابات شوراها و افتادن در دام قبیله‌گرایی چه صدمات جبران‌ناپذیری به شهر و بلکه حیثیت و آبروی  این دیار وارد کرده است؟ چه چیزی مهم‌تر از این که واقف باشیم در کشاکش رویگردانی از قبیله‌گرایی در اوقات عادی، در موقف انتخابات موتور محرک تعصبات کور قوم‌گرایی توسط اتاق‌های فکر انتخاباتی روشن می‌شود تا نسبت‌های خونی و قومی افراد را همراه با تحریک شدید به آنها یادآوری کند؟ در میانه فروبستگی‌های اجتماعی استان که هنگام انتخابات شدیدتر می‌شود، ما به سودای شرکت در آینده ایلام و بهره‌مند شدن از مزایای یک شورای توانمند و مفید در انتخابات شرکت می‌کنیم و فرجام کار اغلب...

باید قبول کنیم که نهاد انتخابی شورای شهر در ایلام عرصه آزمون و خطاست و ما باید آن‌قدر بدوزیم و پاره کنیم تا عاقبت خیاطی یاد بگیریم. البته نباید کار را این همه سهل و آسان گرفت « اسبی که چهل سالگی یورتمه زدن یاد بگیرد به درد میدان قیامت می‌خورد». اگر زودتر کار را یاد نگیریم و آن‌را به کاردان نسپاریم دیر می‌شود،شورا در حالت عادی برای اعضاء لغزاننده نفوس و عقول است و افرادی باید در این جایگاه باشند که نلغزند.

داشتن شورای قوی و مفید اقتضائاتی دارد که اگر آنها را لحاظ نکنیم و نادیده بگیریم مردودی در یک آزمون چهار ساله حتمی است. نمی‌شود قواعد کار را بر هم بزنیم و تصمیم‌گیرندگان اصلی ستادهای انتخاباتی بی‌خبران و غافلان باشند و انتظار داشته باشیم کسانی به شورا راه یابند که توانایی ایجاد یک پارلمان محلی را داشته باشند و بر شرایط سوار باشند، اگر عقلای استان به کمک نیایند حالاحالاها در بر همین پاشنه می‌چرخد